> Jij staat bekend als de piekeraar. Je vrienden maken er vaak een geintje van maar inmiddels breekt het denken jou op. Je blijft eindeloos nadenken en wordt besluiteloos. Je vraagt je af hoe anderen dat doen en waarom het hen wel lukt? Gewoon loslaten krijg je als advies. Hoe dan? Je snapt het niet en voelt je gespannen en onbegrepen.

> Een vriendin belt je op en vraagt of je zin hebt om wat leuks te doen. I’m in, is je eerste gedachte. Maar nog geen halve minuut later komen er allerlei gedachten bij je op: Wanneer ? Is het niet te druk? En kan ik ook nog nee zeggen? Je vindt het ergens heel leuk maar je durft alleen niet te zeggen dat je nog niet zeker weet of je kan, want je wilt wel dat ze je blijft vragen.

> Op je werk vraagt een collega feedback aan jou. Je kijkt ernaar maar je ziet direct al allerlei verbeterpunten. Je weet dat je soms te kritisch kan zijn en veel details ziet, daar ben je al eerder op gewezen. Toen werd ook gezegd dat je de lat niet zo hoog moet leggen. Dus moet je nu eerlijk zeggen wat je ervan vindt of niet? En hoe doe je dan? Je wordt er onzeker van en baalt..

> Jij gaat lekker koken voor vrienden en hebt alles in huis gehaald. Een Italiaanse avond met bijpassende wijn en een overheerlijk dessert. Maar dat laatste mislukt en dat kan je niet uitstaan. Je verontschuldig je snel en raakt in de stress, terwijl je vrienden het geen punt vinden en er niet mee bezig zijn, maar jij wel: je baalt als een stekker – dit had je moeten kunnen, is het enige wat jij denkt.